Jeta e Kurt Cobain Pjesa 2

”. Një tjetër disk i mrekullueshem… Kurt duket më i shlodhur, thotë: “Më në fund tani mund të jem më i lumtur, deri pak kohë më parë isha me të vërtetë i mërzitur me gjithshka, nuk doja në asnjë mënyrë të isha një Rock Star por tani jam i gëzuar që jam në turne.”. Në 18 nëntor Nirvana-t regjistrojnë një koncert akustik për MTV në New York. Më 7 janar 1994 Nirvana-t japin koncertin e tyre të fundit në Amerikë, dhe më 6 shkurt 1994 fillojnë një turne europian. Kurt Cobain është bërë mbreti i fytyrës së thatë dhe prerëse rock që pikërisht në Seattle lindi në mes të viteve ’80 për të shpërthyer më pas në të gjithë botën. Një muzikë e pasur me energji dhe e dëshpëruar, një ulurimë e dehur me gëzim dhe frikë që nga underground u ngjit pa frena në katet e larta të rock-ut.Është një yll i bukur i rock-ut, i cili me sytë e tij të ëmbël bojëqielli dhe flokët bjond si Luciferri përpara rënies ishte një nga idhujt më të dashur nga adoleshentët. Por nuk di se çfarë të bëjë me atë sukses ashtu si nuk di të shijojë familjen që ka krijuar. Cobain, nuk është i lumtur. Atë e mbyt një ankth i jetës së egër, e tund një paqetësi kozmike që muzika rock e zbut vetëm në një pjesë të vogël. Një zë i paskrupullt e thërret nga humnera të pafundme për t’i përsëritur pa pushim të njëjtat fjalë: duhet të shkatërrohet, duhet të vrasi me çdo lloj mënyre n.q.s. është miti i vet. Heroina nuk mjafton, heroina e të cilës Cobain është i burgosur prej vitesh: dhe as shkrirja e Nirvana-ve nuk mjafton, ajo shkrirje që pas 5 vitesh me grindje dhe kontraste, jete të paqëndrueshme dhe takimesh të anulluara, premtimesh, shpërblimesh dhe rrëzimesh, duket e pashmangshme. Jo, Kurt Cobain do të fshijë veten, duhet ta bëjë për t’i shpëtuar atij zërit që e përndjek dhe i kërkon hedhjen e madhe fatale, të fundit: drejt errësirës, drejt asgjësë. Provat gjenerale u trasmetuan disa javë përpara, në Romë. Në një dhomë lluksoze të Hotel Excelsior, gjatë një pushimi nga një turne sfilitëse europiane Cobain përtypi një përzierje vdekje prurëse prej shampanje dhe Roipnol, një qetësues i fuqishëm. Ndejti në gjëndje kome 2 ditë, ndërkohë që shtypi botëror tërbohej në deduktime mbi vetëvrasjen e provuar dhe fotografët bënin të pavdekshme dramën e rockstar-it me sytë bosh, të shoqëruar nga e shoqja në një ambulancë të drejtuar për në spitalin “Umberto 1°”. U deshën 5 ditë kurimi dhe më pas i rikthyer në Seattle, Cobain provoi përsëri mbas as edhe 1 jave: këtë rradhë në banjon e shtëpisë, me një pistoletë kalibër 38. Policia, e thirrur nga e shoqja, arriti të ndërhyjë në kohë dhe sekuestroi një arsenal të vërtetë lufte: 3 pistoleta me kalibra të ndryshme, një pushkë gjysmë-automatike dhe disa kuti municionesh. Këtyre ditëve i përkasin “shëtitjet” prej endacaku të Cobain në Viretta Park. Kërkon drogë, kërkon dikë që t’i gjejë një armë. E shoqja dhe miqtë i luten që të ndërmarri një terapi kundër drogës, ato të manaxhimit të tij kërcënojnë ta përjashtojnë nga Nirvana. Ai është i trullosur. Pranon që të futet në një klinikë rimarrjeje në Marina të Rey, në Kaliforni, Por dy ditë më vonë bën të humbin gjurmët e tij. Një detektiv privat e rigjen më 3 prill dhe më kot përpiqet ta risjelli në klinikë: njësoj e kotë është përpjekja e disa miqve që e shoqërojnë deri në aeroportin e Seattle dhe prenotojnë për të një fluturim drejt Kalifornisë. Më 4 prill dikush e senjalizon në Los Angeles: Courtney Love nxitoi të shkonte dhe i bie asaj piste në mënyrë të dëshpëruar. Cobain në të vërtetë është kthyer në shtëpi, në shtëpinë lluksoze të Lake Washington Boulevard, të blerë pak muaj më parë për më shumë se një miljon dollarë. Në vënd të pjesës qëndrore të shtëpisë, shkon për t’u sistemuar në një dhomë afër garazhdit, në mes të një pylli të vogël bredhash. Është mbrëmja e 5 prillit te 1994-s, e martë. Larg nga gjithçka dhe nga të gjithë, Cobain përtyp një përzierje heroine dhe valiumi dhe me bojë të kuqe shkruan një letër lamtumire të cilën e fsheh më pas në një grumbull toke në këmbët e një vazoje. Është momenti i shumë pritur. Me kthjelltësinë që i ka mbetur, merr ndër duar një pushkë dhe qëllon veten në kokë. Një goditje fatale. Kurt i hoqi vetes jetën duke rigjetur pastërtinë e fëmijërisë në shkëlqimin e një goditjeje pistolete…… thoshte në një nga këngët e tij: “shikoje shkëlqimin si vetëvrasje”. Kështu mbyllet historia e trishtë e një të riu 27 vjeçar që hyri në historinë e muzikës jo për gjestin e tij ekstrem, por për gjenialitetin e tij!!! Nga ai na ngelen vetëm disa këngë dhe një letër lamtumire: Speaking from the tongue of an experienced simpleton who obviously would rather be an emasculated, infantile camplainee. This note should be pretty easy to understand. All the warnings from the punk rock 101 courses over the years. Since my first introduction to the, shall we say, ethics involved with independence and the embracement of your community has proven to be very true. I haven't felt the exitement of listening to as well as creating music along with reading and writing for too many years now. I feel guilty beyond words about these things. For example when we're backstage and the lights go out and the manic roar of the crowd begins it doesn't affect the way in which it did for Freddy Mercury who seemed to love and relish in the love and adoration from the crowd. Which is something I totally admire and envy. The fact is I can't fool you. Any one of you. It simply isn't fair to you or me. The worst crime I can think of would be to rip people off by faking it and pretending as if I'm having 100 % fun. Sometimes I feel as if I should have a punch in time clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it, and I do. God, believe me I do but it's not enough.

I appreciate the fact that I and we have affected and entertained a lot of people. I must be one of one of those narcissists who only appreciate things when they're gone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasm I once had as a child. On our last three tours I've had a much better appreciation for all the people I've known personally and as fans of our music, but I still can't get over the frustration, the guilt and empathy I have for everyone. There's good in all of us and I think I simply love people too much. So much that it makes me feel too fucking sad. The sad little, sensitive, unappreciative, pisces Jesus man! Why don't you just enjoy it? I don't know. I have a goddess of a wife who sweats ambition and empathy and a daughter who reminds me too much of what I used to be.

Full of love and joy kissing every person she meets because everyone is good and will do her no harm. And that terrifies me to the point to where I can barely function. I can't stand the thought of Frances becoming the miserable self-destructive, death rocker that I've become. I have it good, very good, and I'm grateful, but since the age of seven I've become hateful towards all humans in general. Only because it seems so easy for people to get along, and have empathy. Empathy! Only because I love and feel for people too much I guess. Thank you all from the pit of my burning nauseous stomach for your letters and concern during the past years. I'm too much of an erratic, moody baby! I don't have the passion
anymore and so remember, its better to burn out than to fade away. peace, love, empathy.
Kurt Cobain
Frances and Courtney, I'll be at your alter.
Please keep going Courtney
For Frances
For her life which will be so much happier without me. I Love you. I love you!
Kurt
Kalojnë 3 ditë dhe asnjë nuk ka më lajme nga Kurt Cobain: as Courtney Love, që të enjten 7 prill 1994, në prag të dëshpërimit, rrezikon edhe ajo vdekjen për mbi dozë heroine në një hotel të Century City, Los Angeles. Më 8 prill, pak më vonë orës 830 të mëngjesit, një elektriçist i ri i ngarkuar për të sistemuar fijet për një impjant alarmi në shtëpinë e Lake Washington Boulevard shikon nga një dritare atë që i dukej një manikin, i shtrirë në mes të një rrëmuje të madhe dhe njollash të errëta. Kureshtar, hap derën dhe gjen trupin e Cobain në mes të një “liqeni” me gjak. Është shpërfytyruar. Do të duhet shqyrtimi i gjurmëve dixhitale për të bërë njohjen. Të dielën 10 prill, në orën 1700 të pasdites, më shumë se 5000 persona mbushin Seattle Center për një lutje të përmortshme të organizuar nga komuniteti dhe nga disa radio të vëndit. Një prift shërben ceremoninë, një poet mik i Nirvana lexon punët e tij. Courtney Love nuk ishte ndër të pranishmit,por dërgon një shirit dramatik i cili dëgjohet nga turma. Është lamtumira për të shoqin, një lamtumirë e dëshpëruar dhe plot me dhimbje. “Je një bir kurve, Kurt Cobain. Dua që të gjithë të ta thonë me zë të lartë: bir kurve”. Pastaj lexon pjesë të letrës së lamtumirës të shkruara në pikë të vdekjes dhe i alternon me fjalët e saj, akoma sharje, ndaj ankesave. Është një pjesë teatri e improvizuar dhe dërrmuese, një dialog dramatik me distancë. “Kur fiken dritat e skenës dhe Nirvana-t kthehen nëpër dhoma dhe hiqet ulurima e egër e turmës, nuk provoj asnjë emocion, jo si Freddie Mercury që kënaqej me atë dashuri, me dashurinë e fansave të tij”. “E kujt i bëhet vonë, Kurt! Pusho së qëni një rockstar, atëherë, idiot.”. “Fakti është që nuk mund të bëj gjasme, do të më dukej krimi më i keq – nuk mund të tallem me të tjerët duke bërë gjasme sikur jam mirë, sikur kënaqem”. “Jo Kurt!Krimi më i keq është që ti vazhdove të ishe një rockstar kur urreje ta bëje, dreq. Mjaftonte të thoje boll”. Turma ka mbetur pa fjalë, Courtney Love vazhdonte të lexonte letrën me zërin si fantazmë, e pushtuar nga inati dhe dëshpërimi. Fjalët e fundit janë një citim nga Neil Young: një këngë e vjetër që i kushtohet Sex Pistol, dhe kalorësve të tjerë të asgjësë të epokave të tjera. “Është më mirë të hahesh nga zjarri se sa të zhdukesh dalëngadalë”. “Zot i madh! Kurt, je një bir kurve!” “Paqe, dashuri, pasion.” Më 1 nëntor 1994 doli albumi “Unplugged In New York”, i cili përmban 2 këngë që nuk ishin dëgjuar asnjëherë. Më 1 tetor 1996 doli albumi live “From The Muddy Banks Of The Wishkah”, që përmban performanca nga 1989 deri më 1994. Më 11 nëntor pritet që të dalë në qarkullim fillimisht në SHBA. një vëllim prej 800 faqesh me fragmente nga 23 ditarët e jetës së Kurt-it: “Kurt Cobain: The Journals”. Brënda nëntorit do të qarkullojë një compilation që do të përmbajë këngën që nuk kishte dalë në qarkullim “You know you’re right” dhe kjo do të ndiqet më pas nga një set box me suksese të Nirvana-ve si dhe një album me regjistrime të rralla. Ndonjëherë ndodh të ndezësh televizorin dhe, ndërkohë që figura bëhet e qartë, ndërkohë që format bëhen të qarta, e gjejmë veten të hedhur në një studio blu, në kontakt me një nga ato tipat e “një mijë e një mode”, të ulur në një kolltuk të fryrë trasparent. Ndërkohë që ky spektakël lind nga një ekran i errët, tashmë tingujt e të mrekullueshmes “Come As You Are” përhapen në ajër. Për fat të keq, kur tabloja bëhet e qartë, është pothuajse e pamundur të shikosh me mosbesim zhvillimin e fakteve, mimikat e një prezantuesi që ndoshta nuk di se çfarë po prezanton. Gjestet e tij, tundja e duarve të tij si në një video rap, i bën hyrjen këngës “About A Girl”, e marrë nga koncerti i 22 shkurtit në Romë, e vetmia datë italiane e mitikëve Nirvana. Video është i prerë, i shitur me pjesë në banakun e ndyrë të ndonjë salle montazhi. Gjihçka ndodhi në pak sekonda, në atmosferën surealiste që fryn ndërmjet rradhëve të çupëlinave që qajnë nëpër koncertet e backstreet boys. Nuk duam të akuzojmë asnjë, dhe as të ngulim dhëmbët në një bisedë mbi cilësinë e muzikës moderne, por asnjë nuk mund ta mohojë humnerën e pamasë që ndan artista si Freddie Mercury, Kurt Cobain, Jim Morrison nga debutuesit e rinj si të sipërpërmëndurit B.B. ose grupe të tjera si Five. Nuk na intereson, në këtë moment, të hyjmë më thellë në bisedën mbi grupe që janë në modë tani, por një gjë rreth të parëve e ndjej për detyrë ta them: Cobain ashtu si pak të tjerë filloi të shkruante muzikë sepse në të kishte gjetur sekretin e jetës së tij, duke treguar atë që kishte brënda. Jo atë që dinte që njerëzit donin të dëgjonin. Në këngët e tyre n.q.s. dëgjohen me kujdes mund të ndjehen emocione që tashmë kanë humbur, janë zhdukur bashkë me ta, ndjesi që në një farë mënyre nuk na përkasin më. Dhe duke mos qënë më tonat nuk kemi të drejtë t’i pështyjmë sipër dhe të përpiqemi t’i shtrydhim sa akoma mund të nxjerrim ndonjë lek. I duhemi respekt, por jo sepse ishin si prindër për muzikën, edhe pse edhe për këtë do meritonin mirënjohjen tonë, por sepse asnjëri prej tyre nuk arriti në kompromise në këngët e veta, asnjë blof, asnjë shtirje. Cobain pagoi sinqeritetin e tij me jetën. Tani mos të fillojmë kryqëzata të padobishme kundër vetëvrasjes, as unë nuk e përkrah atë gjest të tijin dhe nuk do të përpiqem të gjejë pretekste për të justifikuar vdekjen e tij, por për sa kohë ishte gjallë nuk pati gjë më të vërtetë dhe të sinqertë se sa muzika e tij. Prandaj n.q.s. sot gjithçka duhet të jetë skllave e parasë dhe e konsumizmit, n.q.s. ligji është të japësh për të marrë edhe në muzikë, duke parë se idhuj të rinj nga të cilët merren fitime të mëdha ka, të paktën lini diçka në të cilën të vazhdojmë të besojmë dhe respektoni atë i cili ka dhënë thjesht për kënaqësinë e të dhënit.
Nirvana: Në doktrinën budiste termi përfaqëson zhdukjen e pasioneve dhe të dëshirës për të jetuar, një kërkesë e brëndshme ndaj natyrës së dhimbshme dhe tragjike të jetës. Nirvana-t përfaqësojnë për vitet ’90 atë që Beatles ishin për vitet ’60. Influenca e tyre në rrethin e muzikës qe e pafundme, e barabartë vetëm me mundësitë konkrete që hapën. Pa ata i gjithë rivlerësimi i sotëm i underground dhe punk nuk do kishte ndodhur. Pa vrullin antikonformist të stilit të tyre, shumë realitete muzikore nuk do ekzistonin.
Diskografia:
Bleach – 1989, Sub Pop•
Nevermind –• 1991, Geffen
Incesticide – 1993, Geffen•
In Utero – 1993, Geffen•
• Unplugged in New York – 1994, Geffen
From The Muddy Banks Of Wishkah –• 1996, Geffen