Jeta e Kurt Cobain Pjesa 1

Cobain, i ri nga shpirti i ndjeshëm, i papërshtatur dhe i mbyllur në lidhje me një botë tepër estetike dhe formale, ëndërron të bëhet një rockstar dhe ja arrin. Prindër të ndarë, përdorim dhe abuzim me drogë që më përpara suksesit, një boshllëk i madh brënda dhe shumë gjenialitet…… Simboli i viteve ’90. Më pas qe “Nevermind”, boom-i, turnetë, përçarja e turmave dhe Kurt bëhet menjëherë heroi i të rinjve dhe një bishë skene për shtëpitë diskografike që bëjnë kontrata “floriri” me Nirvana-t! Po ishte me të vërtetë kjo ajo që dëshironte Cobain-i i brishtë që kur ishte i ri? Nuk besoj, dhe në fakt kalon pak kohë dhe Kurt shkruan në një nga këngët e tij: “ma shpif ajo që kam arritur!” Ai ishte shpesh vetëm, vetëm bashkë me miljona fansa që e preknin, e tërhiqnin me forcë dhe e adhuronin, duke i kërkuar që t’i tregonte rrugën…. Por Cobain kërkonte të gjente një rrugë por nuk arrinte. Në këngët e tij nuk ka asnjë zbulim ose të vërtetë; ka vetëm të vërtetën e thatë dhe të dëshpëruar. Kurt Cobain nuk do futet në legjendë për ekstremizmin e gjestit të kryer; kishte hyrë prej kohësh me anë të disa këngëve. Vdekja e tij ndaloi një cikël krijimtarie. KURT DONALD COBAIN lindi në Hoquiam më 20 shkurt të 1967 dhe kur ishte 6 muajsh u trasferua me prindërit në të afërtën Aberdeen. Jeta e Kurt-it të vogël nuk qe nga ato më të thjeshtat dhe aq më pak e lumtur. Në fakt mjaft shpejt erdhi divorci i prindërve, një nga ngjarjet më tronditëse që një fëmijë mund të provojë, thyerja e bërthamës qëndrore të qëndrueshmërisë. Ky qe një fakt që e tronditi thellësisht Cobain-in e vogël aq sa një ditë shkroi në murin e shtëpisë: “Urrej mamin, urrej babin, babi urren mamin, mami urren babin dhe e gjithë kjo të ndjell dëshirën për t’u ndjerë tepër i trishtuar!” Që nga ai moment jeta e tij ndryshoi; lëvizi vazhdimisht nga shtëpia e së motrës në shtëpinë e së jëmës, e cila jetonte me një partner të ri, në shtëpinë e një xhaxhai. Ndërroi edhe sjelljen e tij: nga një fëmi gjithnjë i gjallë në një fëmi tërë inat, i pashoqërueshëm, gjithnjë i gatshëm për të shfryrë inatin e tij me gjithçka, persona dhe sende, që rastisnin në rrugë. Mjaft shpejt xhaxhai i dhuroi një kitarre, një Sears të përdorur pothuajse të papërdorshme dhe një amplifikator 10 wat gjithashtu në gjëndje të keqe. Gjithë kjo u bë pasuria e Kurt-it i cili filloi të mësonte t’i binte kitarrës dhe të uluriste…… e ndihmonte të shfryhej. Ëndërronte të bëhej një rockstar, por nuk mund ta dinte që do bëhej së shpejti dhe që do të urrente atë botë që nuk ishte bërë për të që i dukej: “konformizmi i pështirë, dhe antikonformizmi i rremë akoma më keq”. Bleu gjithnjë e më shumë disqe të shumë grupeve, filloi të bënte një repertor të vetin. Por, shumë shpejt, gjëndja e tij shpirtërore e çoi në përdorimin e drogave; Më 1985 Kurt mori një diplomë në një shkollë arti dhe prezantohet me muzikën punk falë disa shiritave të Black Flag dhe të Melvins, vendos kështu të formojë një grup materialet e të cilit kalojnë në duart e Chris Novoselic, baterist i ardhshëm i grupit. Më 1986 Kurt provon për herë të parë heroinën, pasi kishte provuar gjithçka tjetër. Kurt nuk e mbajti asnjëherë sekret, edhe pse miqtë e tij deklaruan që hynte e dilte nga zakoni në mënyrë të pabesueshme, dhe që edhe heroina për të ishte më shumë një ilaç se sa një zbavitje. Në luftën e tij kundër disa spazmave të dhimbshme kronike në stomak që shpejt u kthyen në ulçerë, heroina ishte e vetmja drogë që ai njihte, që jo vetëm i lehtësonte dhimbjen, por në të njëjtën kohë arrinte t’i largonte ankthin nga i cili vuante përjetësisht: “Ndërkohë që isha në turne isha aq keq saqë nuk arrija të ngrihesha nga toka,vazhdoja të villja ajër sepse stomaku im nuk arrinte të mbante asgjë, as edhe ujin. Dhe nga aty për 20 minuta fillonte spektakli. Këndoja dhe kollisja gjak. Ndërkohë që Nirvana-t bëheshin gjithnjë e më shumë të famshëm, unë isha aq keq saqë nuk më interesonte asgjë as për grupin dhe as që të vazhdoja të jetoja. Fillova të merrja drogë, u bëra një drogaxhi sepse ndihesha një drogaxhi brënda, çdo ditë e më shumë. Zgjohesha me spazma në stomak dhe duhej të sforcohesha, të mundohesha të haja. Kisha këto dhimbje të tmerrshme vazhdimisht.” Më në fund rreth vitit 1987-8 lindi grupi i tij: Nirvana, në formën e një “live band”, është një formacion mjaft i ndryshëm nga ai që njihet: Kurt Cobain (kitarre dhe zë), Jason Everman (kitarre), Chris Novoselic (bas), Chad Channing (bateri). Më 1988 pasi grupi kishte ndryshuar shumë herë emër stabilizohet me emrin Nirvana, “Të gjithë grupet punk kishin emra të dhunshëm, të inatosur. Unë doja diçka ndryshe: një emër që të ishte i bukur, shpirtëror, pozitiv” – tha Kurt. Regjistrojnë këngët e para të cilat do shikojnë dritën në albumin e parë debutues. Kurt, gjatë një koncerti në Seattle të dhënë në 30 tetor 1988 shkatërron kitarren e tij të parë. Vetëm në qershor 1989 del albumi i parë “Bleach” (kushton vetëm $600) dhe një seri turnesh të ngjeshura në SHBA dhe Europë japin ndihmë për të bërë të njohur emrin e tyre, gjithnjë në ambientin punk-alternativ. Në këtë periudhë Cobain filloi të jepte shenja paqëndrueshmërie dhe pakënaqësie të madhe: koncerte të ndërprera, shkatërrim të instrumenteve dhe shumë lot…. Kurt dukej në limit. Pikërisht në këtë periudhë, për të shfryrë tensionet masakruese të një serie tepër të gjatë koncertesh në kondita tepër të këqija (në veçanti turneu europian me TAD: Një dyzinë personash të ngjeshur në një furgon të shkatarruar), fillon të shkatërrojë kitarrat. Kur Nirvana-t rikthehen në Amerikë, Jason Everman ka kohë që ka dalë nga banda, ndërkohë që për Kurt dhe Chris bëhet akoma më e qartë që Chad Channing është një baterist tepër i limituar për atë që ato kanë në mëndje. Kështu pas këtij bateristi është, për disa javë, Dan Peters, por kur Kurt dhe Chris i bëjnë një provë, më 25 shtator 1990, Dave Grohl-it (ex-Scream), kuptojnë që ai është bateristi perfekt për grupin. Në prill të 1990 Nirvana-t regjistrojnë një shirit që fillon të qarkullojë në ambient duke tërhequr vëmëndjen e shumë shtëpive diskografike. Ndërkohë njujorkezët Sonic Youth, firmosën një kontratë me Geffen records, dhe është nisja për gjuetinë e grupeve të mëdhenj ndaj bandave alternative: Nirvana-t gjënden në qëndër të një interesi të madh; të gjithë i duan! Pasi analizuan me dhjetëra oferta kontrata firmoset me Geffen pikërisht për garancinë që jep emri i Sonic Youth. Dhe pikërisht me Sonic Youth në gusht të 1991, pasi mbaruan regjistrimet e “Nevermind”, Nirvana-t nisen për një turne europian. “Të shkosh në turne me Sonic Youth është si një ëndërr që bëhet realitet” - thotë Kurt. Më 24 shtator 1991 doli “Nevermind”; është një sukses përtej çdo parashikimi opimist të bërë. Në 12 tetor 1991 është disk i artë dhe MTV trasmeton pothuajse çdo orë videon “Smells Like Teen Spirit”. Në 11 janar ’92 është në vënd të parë në klasifikimin Billboard dhe në 1 shkurt 1992 u bë disk platini me 1 milion kopie të shitura. Në vazhdim një seri datash tepër e gjatë, pothuajse e pafundme… Kurt e gjeti veten nga një i papunë, në krye të një rryme mendimesh të një gjenerate…… pak si shumë për karakterin e druajtur të një burri të ri që donte t’i binte baterisë “për të mos qënë ai që rri në fillim të skenës”. Kjo domethënë shumë data të tjera koncertesh dhe më shumë famë gjë që nuk e joshte Cobain-in aspak. Në prill 1992 Nirvana dolën në kopertinën e revistës “Rolling Stone”,dhe në gusht 1992 Kurt mbyll një koncert duke u hedhur mbi baterinë e Grohl dhe thyen shpatullën. Në 1992 u martua me Courtney Love, këngëtare e grupit Hole, të cilën e kishte njohur disa vjet më parë. Lidhja me Courtney-n ishte një alternim i vazhdueshëm ngritjesh dhe uljesh, dashurie dhe sherresh! Më 18 gusht 1992 erdhi e bija: Frances Bean, të cilës iu vu ky emër në kujtim të Frances Farmer, aktoria e bukur dhe e mallkuar e cila vdiq në çmendinë, historia e së cilës i kishte bërë shumë përshtypje Kurt-it. Lindja e vajzës qe një ngjarje e gëzuar, (përveçse për polemikat ndaj të dy prindërve për shkak të përdorjes së drogave gjatë periudhës së shtatëzanisë) por kjo nuk përmirësoi gjëndjen psikologjike të Kurt-it Më 15 dhjetor 1992 del një përmbledhje e disa këngëve të padëgjuara dhe B-sides e titulluar “Incesticide”, dhe më 21 shtator 1993 i paraprirë nga një pritje e madhe, del më në fund albumi i tretë “In Utero”, i cili në fillim duhej të quhej “I Hate Myself And I Want To Die